Een goede vriend vertelde dat hij heel lang boos was geweest op een collega die hem had bedrogen. ‘Je wás niet boos, je bent nog steeds boos’, liet mijn moeder hem weten.
Read More
Waarom moet het einde van het leven (de ouderdom met de ziektes die daarbij kunnen ontstaan) worden uitgebannen en uitsluitend als een verschrikkelijk noodlot worden gezien? Mijn ouders vergelijken hun leven niet met het leven wat ze anders zouden kunnen hebben, nee ze zijn mét het leven dat ze hebben.
Read More
Het voelt gek om geld te krijgen om te zorgen voor iemand van wie ik houd. Maar het schept veel ruimte. Want nu kan ik tijd vrijmaken om mijn moeder vaker te zien en kan ik mijn vader eindelijk op structurele basis helpen.
Read More
Ik werd zomaar meegenomen in de meest passende manier om juist deze dag te beginnen. Nooit ben ik tijdens zonsopgang de hoogste waarheid aan het eren, oftewel aan het bidden. Vandaag wel.
Read More
Naarmate het verhaal van de directeur vorderde, kreeg ik het steeds benauwder. Er was op zich niets op aan te merken, ze zoomde in op het probleem van dementie voor de Nederlandse samenleving. Maar het leek net alsof het niet om echte mensen ging, maar om een situatie die ver van haar af stond.
Read More
We moeten twintig minuten op de dokter wachten en op de terugweg heb ik weer haast, nu vanwege de parkeermeter. Maar in plaats van door te lopen gaat Eva op zoek naar haar lieveheersbeestje. ‘Slow down’, denk ik en ik zoek met haar mee.
Read More
Op de momenten dat ik overweldigd word door de lelijkheid die we met elkaar hebben gecreëerd, schaam ik me om mens te zijn, en voel ik me schuldig dat ik bijdraag aan de vernietiging van de aarde doordat ik mens ben.
Read More
Het is zo tegenstrijdig. Het ego blijft maar de wortel voorhouden van verlichting in de toekomst. Van een ideale werkelijkheid zonder stress of moeilijkheden. Terwijl verlichting juist all-inclusive in het nu is.
Read More
Mijn kinderen leggen tekeningen in de kist. Er staan eenhoorns en paarden op en ‘gecondoleert’ en een regenboog. Ze vinden het eng en ze zijn ook nieuwsgierig. ‘Zou hij nog op kunnen staan?’ vraagt Jana. ‘Mag ik hem aanraken?’, vraagt Eva. Jana en Eva zijn allebei verbaasd dat hij nog een lichaam heeft.
Read More
Ik knielde neer, pakte zijn hand en bad voor hem. Ik werd overspoeld door zoveel gevoelens, berouw, mededogen, verdriet, vrede en vooral, dat ene gevoel dat alle andere gevoelens overstijgt en in zich opneemt: liefde.
Read More
Ik verwachtte niet dat ik die avond nog contact met haar zou kunnen krijgen. Toen bedacht ik me dat we vroeger altijd scrabbelden samen met oma. Zou mijn moeder het nog kunnen? Ik zou haar ook niet nog meer van slag willen brengen door een confrontatie met haar verloren vermogens.
Read More
Al was ze allang vergeten wat er was voorgevallen, ze wist nog wel dat er iets was voorgevallen…
Read More
Dit keer won het onrecht niet. In die zin was deze ervaring zelfs helend. Ik hoefde mezelf niet te bewijzen. Dat ik zuivere intenties had bewees zichzelf doordat Moussa terugkeerde.
Read More
Zijn broer liep naar het bed waarop Moussa was gestorven en raakte het op verschillende plekken aan. Hij bleef bidden en knielen. Chadim en ik stonden geroerd in de deuropening.
Read More
‘Ik zie twee mensen die de dood recht in de ogen kijken en ermee leven. Van dag tot dag. Van moment tot moment’, schreef ik. Ik liet het aan mijn tante lezen en ze antwoordde: ‘Hij kijkt de dood niet recht in de ogen, hij ís met wat ís. En wij kijken het leven nu juist ‘rechter’ aan dan ooit tevoren.’
Read More
Ik verwachtte niet dat iemands aanwezigheid er nog zo sterk zou zijn na zijn overlijden. En zeker verwachtte ik geen paranormaal-achtige ervaring.
Read More
Voor ons gevoelige zielen is het leven in Babylon system (zo noemen rasta's het kapitalistische systeem) hard. De enige manier om er je weg in te vinden is door er je eigen authentieke antwoord op te geven. Zelfexpressie bevrijdt.
Read More
‘Je wordt geboren en je sterft en daartussenin leef je.' Het lijken eenvoudige woorden, maar het is zo waar en noodzakelijk om het je te herinneren: Het leven is vluchtig, een golf op de zee, een oog dat knippert, een overvliegende vogel, een Senegalees die een kilo limoenen koopt. Het komt en het gaat en zolang het er is, lijkt het alles wat er is. Zolang het duurt is het de hoofdact, de enige werkelijkheid. Maar het duurt maar zo kort.
Read More
Op een koude grauwe oktoberdag reden mijn ouders en ik naar Schiphol om Moussa op te halen. Maar Moussa was nergens te bekennen.
Read More
Ik voelde de koude en hardheid in mijn hart en was verbaasd dat ik dit al die jaren met me mee had gedragen. De dood bracht me in aanraking met verwaarloosde en vergeten delen van mezelf. Alsof ik in een breiwerk allemaal steken ontdekte die ik onderweg had laten vallen, en nu de kans kreeg om het weefsel te herstellen. Nooit geweten dat rouwen zo ver gaat.
Read More