Nesteldrang? (of: wat er allemaal loskomt als je vanaf de bodem je huis op orde brengt)

Stiekem hoop ik dat het nesteldrang is, mijn opruimmanie. Natuurlijk is het leuk, dat ons huis niet alleen heel netjes wordt, maar er ook heel mooi uit gaat zien. Maar bij vlagen voel ik me erg ongeduldig. Want het moet natuurlijk allemaal wel tot iets leiden. Tot iets nieuws, goeds, vruchtbaars. Wat ik doe moet een functie hebben, ik wil een bijdrage leveren, gezien, gehoord en gekend worden in wie ik ben. Ja, als ik niet uitkijk gaat mijn mindfuck zo ver dat ik het mezelf kwalijk neem dat ik nog niet de wereld heb veranderd. Vooral als ik over de snelweg rijd, of door de vinexwijk loop. Overal steen, alles volgebouwd, gezichten zonder leven. Dat is toch niet de bedoeling van de aarde, dat we er zo mee omgaan? Op de momenten dat ik overweldigd word door de lelijkheid die we met elkaar hebben gecreëerd, schaam ik me om mens te zijn, en voel ik me schuldig dat ik bijdraag aan de vernietiging van de aarde doordat ik mens ben. En ik ben boos op de mensheid dat ze niet snel genoeg verandert, en op mezelf, omdat ik word opgeslokt door mijn eigen kleine leventje in plaats van dat ik op heldhaftige wijze de aarde red van de ondergang…

 ‘Er wordt gezegd dat het steeds vaker zal voorkomen, dat mensen in de war raken en nare dingen gaan doen’, zegt een vader van school tegen me als we bij zwemles zitten, twee dagen na het schietincident in de Utrechtse tram. ‘Mensen zijn de verbinding met zichzelf en elkaar kwijt.’ Hij was die dag met een groepje mensen rozen uit gaan delen op het 24 oktober plein, om goed te doen op de plek waar kwaad is gedaan. We vragen ons af hoe je niet meer langs elkaar heen kunt leven, in een wereld die is ingesteld op langs elkaar heen leven. Ik geef het antwoord dat ik eigenlijk mezelf zou moeten geven: ‘Vriendelijk zijn, daar begint het mee, dan volgt de rest vanzelf.’ Ik orakel nog even verder als ik zeg dat ik Patch Adams ooit heb horen vertellen dat we allemaal een moeder willen waar we thuis kunnen komen, of liever nog een oma. Als we voor elkaar zo zouden zijn (en voor onszelf!) als een oma voor haar kleinkinderen, dan zouden er toch geen oorlogen meer zijn op aarde! En dan zouden we ook niet onze troep overal dumpen (en nieuwe troep blijven creëren), immers, we willen dat onze kleinkinderen ook een schone aarde hebben.

Vanmorgen ben ik drie uur bezig geweest met het Marie Kondo-en van de voorraadkast. Als ik nu de deur van de kast opendoe word ik blij, in plaats van dat ik een knoop in mijn maag krijg en doe alsof ik de troep niet zie. Eva (5) wilde graag helpen met het ordenen van de bakspullen. Zonder dat ik het doorhad, had ze in een paar minuten tijd alle bakvormpjes in de kleuren van de regenboog gesorteerd. Het zag er prachtig uit en ze was terecht hartstikke trots. Jana (8) zat laatst ook al alle deksels bij de broodtrommels te zoeken en netjes naast elkaar te leggen. Mooi om te zien dat kinderen houden van orde. Opruimen is eigenlijk intunen op het ordenende principe van de natuur. Interessant als je daar weerstand tegen hebt. My dark corners…

‘Creatie volgt op chaos, toch?’, zei iemand laatst geruststellend tegen me, toen ik me verontschuldigde dat ik te lang niets had laten horen omdat ik tot mijn nek in de rotzooi zat die vrijkwam door het opruimen (de meest zware tussenfase, waar we nu gelukkig doorheen zijn). En wie weet… Wie weet wat er geboren gaat worden als alles schoongepoetst en op zijn plek gezet is. Ik durf het niet te hopen, ben vaak zelfs doodsbang dat de inspiratie ineens niet meer zal komen en me zonder enige mogelijkheid tot zelfexpressie zal achterlaten. Maar dan hoor ik weer de stem van twee vriendinnen, die als reactie op mijn laatste blog (waarin ik vertel dat de Marie Kondo in mij ontwaakt is en dat ik alles nu aan kant wil hebben) mij het advies gaven om ook het proces te vertrouwen en niet alleen maar naar een resultaat te streven. Dus zeg ik tegen mezelf: Trust the process, wees de allervriendelijkste, ook voor jezelf, oftewel wees zo lief en goed voor anderen & jezelf als een oma tegen haar kleinkind en geef je over aan het natuurlijke ordenende principe en alles komt goed. Oh nee, het ís al goed. 🙏