De mindfulness masters

Het schijnt bij de leeftijd te horen. Als je rond de veertig bent, dan gaan er ineens mensen om je heen dood, zeggen ze. Iets wat je altijd al wist (dat de dood erbij hoort) wordt nu werkelijkheid in het echte leven. De dood heeft een gezicht gekregen. Het is deel geworden van mijn bestaan.

Mijn moeder heeft alzheimer. Ze verdwijnt geleidelijk aan steeds ietsje meer. Mijn eerste man en vader van mijn oudste zoon is tweeënhalve maand geleden onverwacht overleden. En mijn oom, man van een van de zussen van mijn moeder, heeft een kwaadaardige tumor in zijn hersenen die volgens de medici ongeneeslijk is.

Drie keer de dood. Bij de een plotseling en onverwacht en bij de andere twee een geleidelijk proces van afscheid nemen.

Ik kan me verscheurd voelen door verdriet en me afvragen wat het er allemaal nog toe doet als we toch allemaal vertrekken. En ik voel me gedragen en verbonden met de mensen waarvan ik houd. Die twee kanten bestaan naast elkaar. De dood heeft niet het laatste woord. Het verscheurt, het brandt, het snijdt. Én het legt bloot wat ongeschonden is en altijd ongeschonden zal blijven ~ licht, leven, liefde. Via de eindigheid verbonden met de eeuwigheid.

Zowel mijn moeder als mijn oom verhouden zich op een krachtige, berustende, wijze manier tot hun ziekte. Al zouden zij het waarschijnlijk niet zo noemen. De acceptatie behelst juist dat ze er helemaal mee zijn en er niet apart over oordelen. De ziekte is niet iets aparts, iets wat los van henzelf bestaat.

‘Ik zie twee mensen die de dood recht in de ogen kijken en ermee leven. Van dag tot dag. Van moment tot moment’, schreef ik. Ik liet het aan mijn tante lezen en ze antwoordde: ‘Hij kijkt de dood niet recht in de ogen, hij ís met wat ís. En wij kijken het leven nu juist ‘rechter’ aan dan ooit tevoren.’ Ik vroeg of ze iets wil vertellen over de manier waarop ze omgaan met mijn oom’s ziekte. Over hun acceptatie, hun onvoorwaardelijke liefde, over zijn rust en berusting. Ze antwoordde dat ze er moeilijk iets over kan zeggen: ‘Ik wil er geen ‘verhaal’ van maken. De stilte is mijn anker in deze tijd.’ En: 'Wij gaan er niet mee om. Het gaat met ons om.’

Ze waarschuwde me ook om het niet te speciaal te maken: ‘Het is gewoon wat het is.’ Maar toch, juist, daarom zijn zij voor mij mindfulness masters. Zij hebben niet de luxe om te praten over al dan niet mindful, wakker, verlicht aanwezig zijn. Ze zijn er gewoon, zonder iets extra’s toe te kennen aan wat er is. En zo wijzen ze de weg. De weg terug naar mijzelf, naar hier en nu thuis zijn.

~ Klik hier om je te abonneren op mijn Nu Vrij blog ~

Tekening van mijn moeder, Hanneke Korteweg-Frankhuisen