Alzheimer in het volle licht
Het mailtje met de positieve reactie op mijn voorstel om een artikel te schrijven klikte ik meteen weg toen het binnenkwam. In één oogopslag zag ik dat wat Psychologie Magazine wilde niet realiseerbaar was: ik zou een artikel over mijn ouders schrijven, gecombineerd met een fotosessie met mijn ouders en mij. Mijn ouders zijn enorm gesteld op hun privacy. En mijn moeder is door haar ziekte (alzheimer) eenkennig geworden. Dus grote glossy foto's zaten er echt niet in, dacht ik.
Maar toen ik mijn vader de volgende dag appte (ik had het uitgesteld omdat ik geen zin had om nee te horen), bleek hij het wel een leuk idee te vinden. Ik was verbaasd, want hetzelfde gold voor mijn moeder. Wel zei ze dat ze eigenlijk niet zo veel behoefte had om over alzheimer te vertellen: 'Daar hebben we het nu toch wel genoeg over gehad. Laten we het eens over wat nieuws hebben', zei ze.
Toen ik Linelle, de fotografe, aan de telefoon sprak, legde ik uit dat mijn moeder niet houdt van mensen met maniertjes. Als je open, direct en vriendelijk bent dan komt het wel goed. Linelle reageerde heel open, direct en vriendelijk. Dat zat wel goed.
“Door die enorme lens werd voelbaar wat er was. We konden ons niet verstoppen, maar we hadden ook niets te verbergen.”
Om drukte en verwarring te voorkomen zou het een eenvoudige fotoshoot worden, zonder styliste en bij mijn ouders thuis. De fotosessie was heel intiem en intens. Om de beurt werden we gefotografeerd, zittend op een kruk, voor een groot scherm. Vanwege de belichting stond de kruk vlakbij het raam - precies in het midden voor de vaste stoelen waar mijn ouders altijd in zitten, mijn vader links, mijn moeder rechts. Ik zat als eerste op de kruk. Een grote camera op me gericht en daarnaast mijn beide ouders die vanaf hun vaste plek naar me keken. Er was een lichte, ontspannen sfeer. We hadden veel lol en er vloeiden ook tranen. Het verdriet over het verlies van mijn moeders gezondheid en de liefde voor mijn moeder liepen in elkaar over. Ook op het gezicht van mijn vader kwamen allerlei emoties voorbij. We waren heel dicht bij elkaar, mijn vader, moeder, ik en de getuige die ons op beeld vastlegde.
Het lukte zelfs om een filmpje te maken waarin we alledrie vertelden over de manier waarop wij omgaan met de ziekte van mijn moeder. Er gingen uren voorbij, waarin een belangrijk element uit ons leven werd gedestilleerd tot een beeld dat de wereld in zou gaan. Heel spannend, omdat het iets heel moeilijks uit ons leven laat zien. Maar ook heel heilzaam, omdat door die enorme lens voelbaar werd wat er was. We konden ons niet verstoppen, maar we hadden ook niets te verbergen. Het was geruststellend en bemoedigend om die warme basis te voelen.
Ik ben blij dat de bijzondere, krachtige, moedige manier waarop mijn ouders met dit zware lot omgaan de wereld ingaat. Het draagt bij aan de verandering van de beeldvorming over alzheimer. Door mensen met alzheimer als een heel compleet mens te zien, in plaats van als een zieke die het allemaal niet meer snapt, wordt het leven met alzheimer draaglijker. Ook al zijn de verstandelijke vermogens van mijn moeder veranderd, mijn moeder is er nog steeds. Ze is er zelfs onvoorwaardelijk. Kijk maar naar het filmpje en de foto's...
https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/mijn-moeder-heeft-alzheimer/