De nieuwe Vrije Geboorte

2011: Mijn dochter Jana met het eerste Vrije Geboorte boek. Ik schreef Vrije Geboorte met Jana in mijn buik.

Het afgelopen half jaar heb ik Vrije Geboorte herschreven. In juni verschijnt de nieuwe, totaal herziene editie bij Uitgeverij Lente. Het boek is aangevuld met een nieuw deel van vier hoofdstukken waarin ik inga op het belang van een persoonlijke benadering en autonomie in de geboortezorg.

Een fragment:

'Om bevallingstrauma’s te voorkomen moet er op een andere manier zorg worden verleend. Persoonlijke aandacht is een noodzakelijke voorwaarde voor een goede bevalling. En dat is niet zo gek, want een bevalling ís een heel persoonlijke gebeurtenis. Jij geeft nieuw leven en moet je daarvoor met hart en ziel overgeven. Wat jij daarvoor nodig hebt is heel persoonlijk. Daar kan geen enkel protocol op worden toegepast.

Een rode draad in de verhalen over traumatische bevallingen, is ‘het gebrek aan bewustzijn van het effect van je aanwezigheid’ bij zorgverleners. Ik herinner me het schrijnende verhaal van een moeder die beviel van haar eerste kind. Ze was thuis, had al urenlang weeën en kon er goed mee omgaan. Samen met haar man zat ze helemaal in haar eigen sfeer. Ze hing op zijn schoot, zat in bad in zijn armen en ze hadden een heel intiem sfeertje samen. De bevalling vorderde prima. Tot de verloskundige binnen kwam. Ze voelde hoeveel ontsluiting er was en schrok dat de bevalling al zo ver gevorderd was. Ze kwam direct met een actieplan. De vader moest als een gek babykleertjes en handdoeken gaan pakken. Ook moest hij water opzetten voor een kruik. De cocon van de vader en moeder werd gebroken. Hij werd door de vroedvrouw aan het werk gezet en de bevallende vrouw moest vertellen waar alles lag. Toen vorderde de ontsluiting niet meer en stagneerde de bevalling. In plaats van dat de aandacht werd gericht op herstel van de cocon, werd er extra tijdsdruk opgelegd: ‘We kijken het nog een half uur aan en dan gaan we naar het ziekenhuis, want anders word je te moe.’ De tijdsdruk zorgde uiteraard voor nog meer spanning. De weeën verdwenen helemaal en ze vertrokken naar het ziekenhuis. Aldaar kreeg zij een infuus met weeënversterkers. Dit zorgde voor zo’n heftige weeënstorm, dat de moeder vroeg om een ruggenprik. Dat zorgde er weer voor dat de persfase moeizaam verliep , en zo werd de baby geboren met een knip en een vacuümpomp.

“Een rode draad in de verhalen over traumatische bevallingen, is ‘het gebrek aan bewustzijn van het effect van je aanwezigheid’ bij zorgverleners.”

Het kostte deze vrouw veel moeite om te accepteren dat de bevalling uiteindelijk zo’n medische wending had gekregen. Ze voelde zich schuldig omdat haar lichaam op slot was gegaan. Toen ze weer zwanger werd, was ze bang dat hetzelfde zou gebeuren. Ik drukte haar op het hart dat ze niet had gefaald. De sfeer van haar bevalling was wreed verstoord. Hierdoor raakte ze de flow kwijt en de erbij horende bevalhormonencocktail. Het was niet haar schuld. Deze vrouw koos bij de tweede zwangerschap voor een vroedvrouw die ze vertrouwde en waarbij ze zich kon ontspannen. Het werd uiteindelijk een helende geboorteervaring, thuis, in bad, zonder ingrepen.'