'Ja, dan gaat het alleen nog maar om wat er echt toe doet.’

Afgelopen weekend was ik bij mijn ouders om mijn moeder’s 74e verjaardag te vieren en om te helpen. Ze was de hele dag verbaasd als ze hoorde dat ze jarig was, en ook de volgende dag nog toen ze in haar agenda zag dat ze gisteren jarig was geweest.

Natuurlijk hadden we het steeds over corona. Over dat we door een macht groter dan onszelf worden gestopt en hoe goed dat eigenlijk is voor de mens die zichzelf zo belangrijk is gaan vinden dat hij is gaan geloven boven de natuur te staan. Over hoe erg het is voor al die mensen die nu geen geld verdienen en zwaar in de knel komen. Over mijn ouders zelf: Wat te doen als ze ziek zouden worden? Als mijn vader ziek zou worden? Waar zou mijn moeder dan naartoe moeten? Heel concreet kwam alles voorbij en mijn moeder zei steeds (nadat we voor de zoveelste keer hadden uitgelegd wat corona is): ‘Wat gaat het toch allemaal snel ineens.’ En: ‘Ja, dan gaat het alleen nog maar om wat er echt toe doet.’

Je knipt met je vingers en we leven in een andere werkelijkheid waarin je extra goed beseft wat werkelijk van waarde is - dé werkelijkheid misschien dus wel, want in beginsel en ten slotte telt alleen maar wat werkelijk van waarde is. Ik hou zo veel van mijn ouders, van dit leven, van deze aarde. En het is zo gek om daar juist dankzij een grote crisis zo van doordrongen te zijn en me er bij vlagen zelfs gelukzalig door te voelen. Zo veel liefde terwijl de hele wereld op zijn kop staat.

(mijn moeder maakt elke dag veel tekeningen, deze mandala maakte ze ook in de afgelopen week).