Ik dacht dat ik het niet kondo

Schrijven is het allermoeilijkste als je middenin dingen zit en het stof nog niet naar beneden is gedwarreld. Zoals nu.

Het allermoeilijkste en het allerbelangrijkste. Want leven is niet alles altijd op een rijtje hebben. En zonder expressie staat alles uiteindelijk stil. Ten minste, bij mij wel.

Dus zit ik nu achter mijn bureau - al wel in mijn nieuwe frisgeverfde kamer - terwijl ik voor mij een vloer vol op te bergen spullen zie. Het grote opruimproject is nog lang niet klaar. Laatjes en planken moeten nog worden ingedeeld - en wel meteen goed, op zo’n manier dat ik er blij van word als ik de kast opendoe -, in de andere kamers moeten nog muren worden geverfd en ladingen kleren worden uitgezocht, maar ik zit in mijn eerste eigen werkkamer ooit en als ik niet voor me of rechts van me, maar naar links kijk dan zie ik de tuinen van de buren, de huizen aan de overkant van het watertje dat aan onze achtertuin grenst, de bewolkte lucht, ruimte… Een enorme verbetering vergeleken met het werkplekje wat ik in onze slaapkamer had, tussen de nog op te vouwen kleren en stapels boeken.

Zo binnen, zo buiten. Of zo buiten, zo binnen? Uiterlijk schoonmaken volgt op innerlijk schoonmaken en andersom. In mijn laatste blog schreef ik dat ik geen alcohol meer dronk. Een innerlijk besluit dat heel spontaan ontstond. Ik had er eigenlijk niet veel over te zeggen. Het was meer alsof het besluit zichzelf nam. De substantie zelf (alcohol) mis ik niet. Mijn lichaam wil het goedje gewoon niet meer tot zich nemen. Maar de (mogelijkheid tot) instant ontspanning mis ik wel. Ik merk de momenten op waarop ik wel wat smeerolie tot me zou willen nemen, om de boel wat lekkerder te laten lopen. Of wat verdovends om spanning of pijn niet te voelen.

Heel confronterend, omdat tot me doordringt hoe graag ik een uitweg wil zoeken uit het zogenaamd onuithoudbare. En uiteindelijk vooral bevrijdend. Niet omdat ik nu zo zuiver ben (al is dat wel heel fijn), maar omdat ik me nu wel moet oefenen in het uithouden zelf. Het zijn met wat er is, is de daily life meditatie oefening, ook als ‘wat er is’ spanning is. Het is zo tegenstrijdig. Het ego blijft maar de wortel voorhouden van verlichting in de toekomst. Van een ideale werkelijkheid zonder stress of moeilijkheden. Terwijl verlichting juist all-inclusive in het nu is. Niet dáár als ik helemaal zen ben, maar nú als ik met alles ben, ook met de minder gewenste dingen. En het is zo grappig, dat juist dan de rust intreedt. Ja zeggen tegen onrust brengt vrede. Mooi toch?!

Hmm, ja zeggen tegen onrust brengt vrede, zie ik mezelf opschrijven. Nou, dat moet ik me wel herinneren nu het hele huis overhoop ligt omdat ik onomkeerbaar aan het opruimen (konmari-style) ben geslagen.. Het boek van Marie Kondo (Japanse opruimgoeroe) lag al twee jaar in de kast. Het trok me aan en het stootte me af. Ik weet hoe fanatiek ik ben: als ik ergens voor ga is er geen weg meer terug (ik ging een paar jaar geleden niet een beetje raw food proberen, ik werd meteen een half jaar 100% raw…). Dus stelde ik het uit. Nu is het zover, we zijn begonnen om het huis vanaf de basis op orde te brengen en ik ben inderdaad unstoppable. Het begon met het herindelen van de kamers. Toen we de kamers anders gingen indelen, werd de onbestemde vaalblauwe kleur van de muren (nog van de vorige bewoners) wel heel zichtbaar, dus moesten de muren worden geverfd. De zolderkasten moesten leeg om ruimte te maken en kledingkasten werden uitgemest. Bergen met kleding en papieren verdwenen in vuilniszakken en dozen. De woonkamer ligt vol met spullen voor marktplaats en de kringloopwinkel. En steeds vraag ik me af: hoe komen we toch aan zo veel spullen? En ik verwonder me erover dat we waarschijnlijk niet de enigen zijn. Wat leven we toch in een spullen-cultuur.

Inmiddels zijn we over de helft van het kamer veranderen. Bedden zijn in elkaar gezet, Lotus heeft een grote boekenkast, een muur van mijn nieuwe kamer heeft een prachtige diepgroene kleur gekregen, overal is nieuwe bergruimte ontstaan, onze slaapkamer is zo zen dat Jana het op een hotelkamer vindt lijken en we bewaren alleen de spullen waar we blij van worden (de kern van Marie Kondo’s filosofie is stel jezelf bij alles de vraag: ‘Does it spark joy?’)..

Ik dacht dat ik het niet kon, een sfeer creëren waarin ik echt tot rust kom en oplaad - een thuis waarin we als gezin kunnen zakken en ontspannen. Orde vanaf de basis. Maar kennelijk ben ik niet wie ik denk dat ik ben. Net als met het geen alchohol drinken, nam ook dit besluit zichzelf. Niet dat het allemaal alleen maar vanzelf gaat. Negen mensen kunnen samen veel spullen verzamelen. En is het niet de rotzooi die confronteert, dan zijn het wel de spullen uit het verleden. Gisteren liep ik rond met twee handen vol schroefjes, elastiekjes, legostukjes, papiertjes en ondefinieerbare rommeltjes. In de ene hand de dingetjes die weg moesten, in de andere de dingetjes die verder gesorteerd moesten worden.. Een stukje karton viel op de grond. Ik wilde het al in de weggooihand doen tot ik beter keek. Het bleek een pasfotohoesje. Ik opende het en Moussa keek me recht aan. Het is maar een flits, een kort moment in een lange dag, maar in die ene flits komt een heel verhaal voorbij. Zo passeren er veel verhalen de revue die allemaal verschillende emoties oproepen. Heel intensief hoor, opruimen.

We hebben al veel gedaan. Overal in huis ontstaat nieuwe ruimte en mijn werkkamer is heel erg mooi geworden. Het doet goed om de spullen waar ik van houd de juiste plek te geven. En het geeft een tegelijk vrij en waardig gevoel om door je huis te kunnen lopen zonder over dingen heen te moeten stappen… Maar ondertussen gaat de ‘uithoudmeditatie oefening’ door als ik de rommel zie die we met zijn negenen hebben gecreëerd. Overal zie ik plekken die anders, beter zouden kunnen worden ingedeeld (de koelkast, schuur, keukenkastjes, mijn naaidoos, fotodozen, badkamerkastjes) en ik moet het geduld beoefenen om niet als een razende alles tegelijk aan te pakken. Nog een weg te gaan dus. Maar ondertussen kan ik best even aan mijn bureau gaan zitten om iets op te schrijven en naar links kijken en de wolken zien….