Dat doe je niet elke dag, een 'in memoriam' schrijven over je moeder… Een spiritueel tijdschrift had me gevraagd om een stukje over haar te schrijven. Ze zou de eerste vrouwelijke geestelijk leraar zijn die in deze rubriek voorbij zou komen, vertelde de hoofdredacteur: het waren toch meestal mannen

De scherpte die bij haar karakter hoorde werd door de ziekte uitvergroot. Ze was altijd al recht voor zijn raap. Een liefhebber van de waarheid. Mijn favoriete, meest typerende uitspraak van haar van de afgelopen jaren was dan ook ‘de werkelijkheid van de werkelijkheid’. Ze kon er niet tegen als mensen om dingen heen draaiden of een masker opzetten en een rol speelden

‘Ik ben bang’, zegt mijn moeder als we over straat wandelen. ‘Oh echt, wat is er aan de hand?’, vraag ik om haar gerust te stellen, terwijl ik natuurlijk allang weet waar dit over gaat. ‘Ja, stel je voor dat ik hem niet meer vind. Of dat hij weg is.’

‘Heel erg leuk’, zegt mijn moeder enthousiast tegen de serveerster. Aarzelend en een beetje geschokt kijkt ze mijn moeder aan. Wat moet ze hier nou op zeggen?

Om de paar minuten vraagt mijn moeder waar Hans is. ‘Hij is in zijn werkkamer aan het schrijven’, antwoord ik. ‘Hij komt zo weer.’ ‘Ja, dat zeggen ze allemaal’, reageert ze geagiteerd.

Dat is waar. Zomaar wat zeggen omdat het moet, zo is mijn moeder niet.

Na lange tijd is mijn moeder eindelijk weer aan het tekenen. Ze tekende elke dag de meest prachtige mandala’s en bizarre poppetjes, maar ineens was ze ermee gestopt

Als ik het station uit kom zie ik ze al van verre aan komen lopen, onmiskenbaar mijn ouders: Mijn moeder schuifelend aan de arm van mijn vader, haar steun en toeverlaat. Als altijd zijn ze hartstochtelijk aan het communiceren.